Uszko 

Tak sobie siedzę i myślę… Czy kiedyś ktoś pokocha mnie tak naprawdę, tak na zawsze i z całego serca? W kociarni poznałem kilka kotów, które miały szczęście i trafiły do nowych domów. Podobno mają własne posłania i zabawki, podobno człowiek ma zawsze dla nich czas. 
 Nieśmiało marzę o tym, żeby kiedyś spotkać takiego człowieka, który pokocha mnie za kocią naturę, kogoś kto nie będzie oceniał po wyglądzie tylko zajrzy w głąb mojego kociego serduszka.
Zostałem uratowany przez moją fundacyjną rodzinę, mieszkałem w fatalnych warunkach, byłem chory, zziębnięty i wcale nie chciało mi się żyć.

Opiekunowie podarowali mi coś czego wcześniej nie miałem okazji doznać. Podarowali mi swoją miłość, mięciutkie posłanie i ciepłe schronienie. Jestem bezpieczny! 
Musiałem również przejść zabieg amputacji ucha, zmiany okazały się niegroźne i wynikały z alergii na słońce.

Choć wiem, że jestem w dobrych rękach to wciąż brakuje mi własnego domu i człowieka, który będzie miał czas tylko dla mnie. 

Fundacyjni przyjaciele są bardzo fajni ale mają pod opieką dużo za dużo kotów, którymi muszą się zaopiekować. Czasami zwyczajnie brakuje czasu na zwykłe mizianko i drapanko ale to dzięki ich pracy kolejne koty otrzymują pomoc. 
Jestem jeszcze młody, mam trochę ponad rok i jeśli tylko pozwolisz mi z Tobą zamieszkać postaram się być najgrzeczniejszym kotem na świecie. Jestem trochę nieśmiały w pierwszej relacji i potrzebuję trochę czasu na przełamanie pierwszych „lodów”. Oczywiście jestem też już wykastrowany.

Poznamy się?